گاه گاهی دردی در تمام ِ تنم میپیچد که مغز ِ استخوانم را میسوزاند ...
دست میکشم روی ِ خاطراتی که بوی ِ کودکی میدهند ... بوی ِ سادگی ... بوی ِ خوش ِ یاس ... در آن لحظه که از درد به خود میپیچم ، دنبال ِ یک بیت شعر میباشم که آرام سازم دردم را ... درد ِ روح را ، قلب را ، احساس را ... و زندگی را ببافم با دانه های ِ درشت ِ اشک ... ولی دیگر اشکی هم در بساط ندارم ... من برای ِ تو ... برای ِ چشمانت ... زندگی را دادم ... اما انگار که کم بود ... ناامید گوشه ای کز میکنم ... و به مُروارید های ِ ریخته شده ی ِ کف ِ اتاق نگاه میکنم ... شاید زندگی ام میان ِ اینها گم شده باشد ...
+ حال ِ مرا از من نپرسید ...! + من راضی به این رضایت نبودم (: + دلم یک چیز ِ " خآص " میخواهد ... چیزی که فقط ُ فقط برای ِ خودم باشد ... |
